بدین‌سان، مفاهیمی چون «نور»، «سلوک»، «تجلی»، «جدایی»، «وصل» و... به #یهودیت راه یافت؛ نخستین تجلی نور در کوه طور بر موسی (ع) است و سپس داوود، نماد نور الهی، به حامل آن در دنیای زمینی و #شخینا تجلّی روحانی داوود، به حامل آن در دنیای ماوراء زمینی بدل می‌شود. این همان اسطورهٔ سیاسی #خاندان_داوود است که اینک جامهٔ رازآمیز پوشیده است.
اندیشه‌پردازان مکتب #کابالا، به‌دلیل زندگی در فضای فرهنگ اسلامی، به اقتباس از متون #عرفان_اسلامی دست زدند و با تأویل‌های خود به آن روح و صبغهٔ #یهودی دادند. این کاری است که #یهودیان در شاخه‌های متنوّع علم و دانش انجام دادند.
برای نمونه، به مفاهیم هوخمه (حکمت)، کُدِش (قدس)، نِفِش (نفس)، نِفِش مِدَبِّرِت (نفس مُدَبِّره)، نِفِش سیخلِت (نفس عاقله)، نِفِش حَیَّ (نفس حیات‌بخش)، روح و... در کابالا باید اشاره کرد.
این میراثِ نه چندان غنی، که #قباله (کابالا) خوانده می‌شد، در سدهٔ ١٣ میلادی به پیدایش #تصوف_یهودی انجامید. تا زمان فوق، کابالا واژه‌ای عام بود و مصداقی مشخص نداشت. نه کتابی به این نام در کار بود نه مکتبی جدّی از #عرفان_یهودی.
از زمان تدوین «کتاب زوهَر» در اواخر سدهٔ ١٣ میلادی، واژهٔ کابالا به‌طور عمده به این کتاب اطلاق شد و پیروان این مکتب جدید #کابالیست نام گرفتند.
استاد عبدالله شهبازی
